Wielka Kupała

20 czerwca 2016 roku mamy najdłuższy dzień w roku do tego pełnię Księżyca. Zbieg tych dwóch wydarzeń astronomicznych nazywany jest Wielką Kupałą i związany jest z tradycjami słowiańskimi.

W świecie dawnych Słowian najważniejsze święta przypadały w czasie przesileń słonecznych, a jednym z najważniejszych świąt było Święto Kupały poświęcone słowiańskiemu bóstwu – Kupale. Obchodzone było w pierwszą pełnię Księżyca po letnim przesileniu. Inne nazwy tego święta to: Sobótka, Kupalnocka i Noc Świętojańska.

Święto było poświęcone przede wszystkim żywiołom wody i ognia, mających oczyszczającą moc. Podczas Nocy Kupały były odprawiane liczne obrzędy. Najbardziej znane miały zapewnić świętującym zdrowie, radość, miłość i urodzaj. Wśród obrzędów możemy wymienić rozpalanie ogniska i tańce wokół nich, przez ogniska również skakano. Do ognia wrzucano magiczne zioła. Noc sprzyjała wiązaniu się w pary. Młode dziewczęta plotły wianki z kwiatów i magicznych ziół, a następnie puszczały je z zapaloną świeczką na rzece. Wianki łowili kawalerowie i odnajdywali panny do których wianki należały, w ten sposób łączyli się w pary. Innym do dzisiaj znanym rytuałem było poszukiwanie kwiatu paproci. Odnalezienie kwiatu miało przynieść szczęście, siłę, mądrość i bogactwo. Podczas ten nocy również stawiano wróżby, najczęściej związane z miłością.

Jak podają przekazy ostatni przypadek, prawdziwego świętowania Kupały miało miejsce na Opolszczyźnie w 1937 roku. Święto to obchodzono było we większości krajów słowiańskich, w niektórych krajach do dzisiaj jest świętem narodowym. Z roku na rok coraz więcej miast w Polsce organizuje obchody wskrzeszające te dawne, rodzime tradycje.